* * * * * * * * * *
Surveillance
ปี 2009
ประเทศ สหรัฐอเมริกา
ภาษา อังกฤษ
ประเภท ชีวิต/สยองขวัญ/ลึกลับ
เรตติ้ง R (ความรุนแรง/ภาษา/ยาเสพติด)
ความยาว 97 นาที
กำกับ เจนนิเฟอร์ ลินช์
แสดงนำ จูเลีย ออร์มอนด์/บิล พูลแมน/ไรอัน ซิมป์คินส์/เพลล์ เจมส์/เคนต์ ฮาร์เปอร์
* * * * * * * * * *
สิ่งที่คุณเห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น แต่สิ่งที่เด็กเห็นล่ะ...
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น เจนนิเฟอร์ ลินช์ ลูกสาว เดวิด ลินช์ เจ้าพ่อฟิล์มนัวร์อเมริกัน กับผลงานหนังเรื่องที่ 2 ของเธอที่เล่าเรื่องราวของ เอลิซาเบธ แอนเดอร์สัน (จูเลีย ออร์มอนด์) และแซม ฮัลลาเวย์ (บิล พูลแมน) เจ้าหน้าที่เอฟบีไอ 2 คนที่เข้ามาสืบสวนคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง ณ โรงพักแห่งหนึ่งในซานตาเฟ
งานนี้ มีพยาน 3 รายจากที่เกิดเหตุ ตั้งแต่ ตำรวจทางหลวง แจ็ค เบนเนตต์ (เคนต์ ฮาร์เปอร์) ที่คู่หูโดนฆ่า สาวซิ่งติดยา บ๊อบบี เพรสคอตต์ (เพลล์ เจมส์) ผู้สูญเสียแฟนหนุ่มในเหตุการณ์ รวมทั้ง สเตฟานี (ไรอัน ซิมป์คินส์) เด็กหญิงวัย 8 ขวบ ที่ทั้งแม่ พี่ชาย และพ่อเลี้ยงตกเป็นเหยื่อฆาตกรรม
เจ้าหน้าที่เอฟบีไอจับพยานทั้ง 3 สอบปากคำแบบแยกห้อง แล้วถ้อยคำจากปากพยานที่ต่างบอกเล่าในแบบที่ “สร้างภาพ” ให้ตัวเอง “ดูดี” ก็พร่างพรูออกมาในแต่ละห้อง ผ่านวิดีโอที่แซมเป็นคนควบคุม
อย่างไรก็ตาม ระหว่างที่พยานเล่า เหตุการณ์แบบที่ “ไม่เป็นจริง” ทว่าภาพของเรื่องราวที่ฉายบนจอกลับเป็นสิ่งตรงกันข้าม เรื่องนี้คนดูจึงรับบทเป็น “พระเจ้า” ที่หยั่งรู้ทุกสิ่ง ยกเว้นแต่ก็เพียงตอนจบของเรื่องราว...
ระหว่างการให้ปากคำที่เต็มไปด้วยคำโกหก คนดูได้เห็นภาพจริงของการปฏิบัติหน้าที่ดูแลความสงบเรียบร้อยของ 2 ตำรวจเลวๆ ที่ใช้อาชีพบังหน้าเป็นอันธพาลรีดไถเงินคนที่ผ่านไปมาบนท้องถนน... เห็นสาวติดยาใจแตกที่ชีวิตได้แต่ไร้สาระไปวันๆ รวมทั้งเห็นเด็กน้อยที่โตเกินวัย เธอรู้ เธอเห็น เธอคิด... แต่ผู้ใหญ่ไม่รับฟัง
เจนนิเฟอร์ ลินช์ ที่เขียนบทเรื่องนี้เอง โดยนำวิธีคิดแบบราโชมอน “ประตูผี” มาใช้ในการเล่าเรื่อง แต่ไม่ได้สร้างความ สับสนเหมือนหนังญี่ปุ่นคลาสสิกว่าเรื่องไหนเป็นเรื่องจริงเรื่องปลอม เพราะมีเรื่อง หักมุมอย่างอื่นรออยู่
นอกเหนือจากปมประเด็นลึกลับซับซ้อนต่างๆ ที่ซ่อนอยู่ในหนัง สิ่งที่เจนนิเฟอร์เสนออย่างตรงไปตรงมา และจริงที่สุด คือ “ด้านมืด” ที่มีอยู่ในทุกซอกทุกมุมของสังคม และมีอยู่ในทุกๆ วงการ รวมทั้งแวดวงของผู้รักษากฎหมาย การใช้อำนาจในทางที่ผิดเป็นอันตรายเสมอ สำหรับในเรื่องนี้คนดูที่มองเห็นว่าเป็นเรื่องแบบ “ตลกร้าย” ก็อาจจะสะใจกับการตายแบบล้างโรงพักซานตาเฟ
บทบาทแบบ “บอนนี่ แอนด์ ไคลด์” สไตล์โรคจิตของ จูเลีย ออร์มอนด์ และบิล พูลแมน สร้างสีสันให้เรื่องราวได้เล็กน้อย ที่เหนือไปกว่านั้น คือการแสดงของหนูน้อยไรอัน ซิมป์คินส์ – สายตาที่ช่างสงสัย ช่างสังเกตของเธอ เป็น “กุญแจบู๊ลิ้ม” ในเรื่องนี้ทีเดียว
หนังสร้างในสไตล์แบบหนังเกรดบี สังคมนี้มันช่างเจ็บป่วย เต็มไปด้วยความเหลวไหล ไร้สาระ จริงๆ
และอย่าคิดล่ะว่าเด็กจะไม่รู้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น